kendime-7

Dışarı çıkmak için eşiğinde durduğum kapının ardından

Bugün, bir çocuk tebessüm etti bana

İçimin daraldığını anlamış olmalı ki

İçinden öyle anlamlı gülümsedi

Yuvasında kaldığım karanlıklara aldırış etmeden

Geçmiş günahlarımın bıraktığı lekelere aldırış etmeden

Bir an şımarık zengin çocuklar gibi hissettim

Bir daha belki de hiç gelmeyecek o anı

Bir daha hiç geçmeyecekmiş gibi düşledim

Şimdi bu kalabalıklar, bu taş beton yığınları

Daha keskin hatıralarla hücum ederken bana

İlgisiz, vurdumduymaz bir şekilde sıyrılıyorum aralarından

Sahi değişen neydi?

Yıllar yılı geçit vermeyen o karanlık

Ne ara vazgeçti?

Bir çocuğun belli belirsiz gülümsemesine mi

Yoksa beni attığın kuyular mı karanlığı terk etti

Siyah gözlü çöl tüccarı sonunda buldu beni

Köle diye de satmayacak üstelik bezirgânbaşı

Bugün, bir çocuk tebessüm etti bana

Farkında değildi lakin

Hürriyetime kavuşturdu beni

Abdullah SÖNMEZ