karanlığa bir el attım annem tuttu,
umuttu, uyuttu tüm yaraları
ağlayan gözler değil, yürek
süzülen, savrulan yaşlar değil,
söylenmemiş sözler,
yürümemiş harfler,
o harfler puzzelın eksikleri
belki söylense, yürüse
yaralar sürekli kan kaybetmeyecek
belki dedim, derin bir ahta
belki dedim, doğmayan sarı sıcağa
belki dedi, annem, belki örebilseydim
belki kaderin ağlarına
kara bulutlar karışmasaydı,
örebilirdim bahtını
ben döndüm, ellerim ellerin de
sesimi yuta yuta,
sıkı sıkı tutarken,
belki yarınlar, yarınlar aydınlık dedi
sonra ip koptu, belki son damlaydı
sonrası , sonra…
karanlığıma bütün sokak lambaları
göz kırpa kırpa,bir bir bayrak indirdiler
tüm evren karanlığıma gömüldü
sesi yutuk, ibreleri kesik
belki kaderin oyunu
yoktur bozanı…
Sibel Karagöz
Reklamlar
