değer verme,

hatır sorma

hep bir sanat

ince ince ipler, koptu kopacak

belki zamanın zembereği

belki baharın, yazın sarı sıcağı

belki son baharın, güzün soğuk yüzü

eriyen vitaminler gibi

çürüyen kökler gibi

koparır teninden , telinden

gergef gerilir işleyemezsin

mor menekşeler dökülür tacından

ömür tablosunda solar imgelerin

yüzler birbiri ardına yüz çevirir

sanat dersin sanat

şövale çuhaları

sonbahar yaprakları

yüz çevire çevire

fırçalar da, kalem de

kafalar da

bir bir

ipler kopar

sarı sarı yapraklar

değer, hatır kanatlanır

ben tüm bunlara

sırtımı dönerim

açıklama ya da ifade

anlamsız bir boşluk,

boşluğun boşluğu

harflerinin kanat sesleri

göğü inletir, kuşlar uçar,

göç’e göçe

sırtımda boş hamallık

tabloda kalır

Sibel Karagöz