ne çok sevmişim “seni “ bendeki suyu seli

şimdi göz torbalarımda ki ağırlığında

yüküne hamallığımda belim bükülüyor

damlaların öpücükleri birer buseye

gecenin karasını süre süre iniyor

inerken içimde ki ben durmadan konuşur

bir sen bir ben bir aynada ki aksim aksine

aynı anda iki ses çarpışır şimşekler

aynada ki aksimin üstünde parçalanır

içimin sesi sustu ben sustum sen de sustun

ayna sırrından ayrıldı sözü havalandı

ışıklar yağdı gözler çoğaldı ,çoğaldılar

ben kayboldum senin gözlerinin karasında

seslerin kavgası seviyor mu sevmiyor da

tümcesi yürek ateşinde lavları alaz

yaşlar süzülürken damlalar yürüdü sev’dim

ilk defa ateşe yürüdüm ateşi yaktı

yandım yandı sevdim yüreğimde alev alev

Sibel Karagöz