Yaktım her şeyi bende kalan resimlerini,
Hatıralarım kül ve duman şimdi.
Sen yoksan hatıralar neye yararki.
Sarsıldı ruhum,içimde depremler oldu sanki
Artık sevgimle değil vazgeçmişliğimle an beni.
Oysa çıldırırcasına seviyordum seni.
Ne güzel nede çirkin anmayacağım artık bizi.
Unutma göz yaşlarımla boğulduğum günleri.
Düştüğüm yolda kalkmayı öğreneceğim elbette ki.
Kuruyan kalbim de yeşerip çiçek açmayı öğrenmeli.
Tüm gençliği bir sevda için heba etmek olmazki.
Dilim adını izâh etmekten artık vazgeçti.
Giderken benden aldıklarını geri ver ki,
Öğrensin kalbim sensiz de yaşayabileceğini.
Yarım yamalağım bir ölü gibiyim şimdi.
Bedenim tekrar dirilip bir bütün olmayı bilmeli.
Yürüdüğüm bu yoldan artık döndüremezsin beni,
Geçmişimde,o tozlu kitabın arasında bıraktım seni.
Senin varlığında o kitabın içinde unutulan bir nokta şimdi.
Hiçbir anlamın kalmadı tozlu kitaptaki nokta gibi.
Gözlerime öyle derin baksan ne fayda ederki.
Unuttum artık gece karası gözlerini,
Düştüğümde sakın uzatma gül kurusu ellerini,
Öğrendim artık sevmeyeni sevmemeyi.
Melek DÜNDAR
