arnavut kaldırımlarında

çıplak hayallerim oynuyor

zıplaya zıplaya

sek sek

elllerimde kırmızı balon

düşlerim havalanmış

yol gösteriyor

elim ayağım çalıyor sevdaya

sanki kuş oldum

düşlerimin peşinden

kanatsız ayaksız nü

çırılçıplak çocuk kalbimle

istiridyenin kabuklarında canlandı

gülümsüyor okyanus içime sığmıyor

uçan kaçan bedenim

söz dinlemeyen çocuk

çamurdan evler yapıyor

gaz lambasında

umuda göz kırpıyor

balonda ki rüyası

göz kapaklarındaki

ağırlıklı kirpikleri ile

aralanıyor

ağlayan inleyen

buz gibi soğuk gün

dizlerinin üzerine çöküyor

az önce uçan kaçan çocukluğu

kefensiz yatan atasını görünce

yaş\lanıyor damla damla büyüyor

adım adım acının girdabında

yas\lanıyor…

SİBEL KARAGÖZ