bir gün

son kez adımlarımla

döveceğim kaldırımları

son kez olduğunu bilmeden

üzerimdeki ağırlığın altında

ezilirim kaldırımlar gibi

bölük pörçük taşlar gibi

her bir parçasında

ayrı apayrı

ağrılar peydahlanır

adımlarım doğumla ölümü

aynı anda

aynı solda doğum sancısı

çeken ağrılar

aynı sağda ölümü kefenler

kaldırımdır ağrımı çeken

ben en çok kaldırımları döverken

hafifliyorum

ağırlaşıyorum

ardımda bırakıyorum

tüm çıplaklığıyla

soluksuz kefenleri

cansız düşleri

bir gün

o ‘

umudun kaldırımlarında

aynı adımlarla

aynı ağrılı düşlerin

kefenine adımlarını koyacaksın

son kez ardına bakamadan

soluğunda dolanacağım

son kez

son olduğunu bilmeden

Sibel Karagöz