Hani maviyi çok sever bazılarımız ben gibi yani. Mavi Yalnızlıktır, üzüntüdür, bağlılıktır ve birazda umuttur sanki. Mavi giyenler hoşgörülüdür, anlaşma yanlısıdır. Çevreleri ve kendileri ile barışıktırlar. Az ile yetinmeyi bilirler. Nereden biliyorsun diyenlere tek cevap; KENDİMDEN…

Her insanın ilk adımından başlayan koşabilmek arzusu bazen kişileri en anlamsız hale sokabiliyor. Buna hırs deniyor, daha ileri gidersek ego diyenlerde var elbet. Bu tip insanlar dünyanın hayat denen bahçesinden çiçekler topladığını sanırlar ama yanılırlar. Aslında acıdır topladıkları, biraz bela ve çokça bedduadır. Siz onlara benzemeyin.

Oysa ben bu yaşıma kadar umut dolu çiçekler toplamaya çalıştım. Araya acılar, kederler, özlemler karıştı elbet. Hayatımdan kaybolup gidenler ve hala bulamadıklarım oldu. Ama o sıkıntıları da sessizce bertaraf etmeyi başardım. Elimden geldiğince iyi olmaya çalıştım. Acılarına derman dertlerine çare olmaya çalıştım. Anamım dediği gibi yani “ NE EKERSEN TARLAYA ONU KOYARSIN ÇORBAYA” mantığıyla ne tavuğuna kışt dedim, ne de karıştım tatlısına.  

Ve hayat okulunda kitaplar okudum sonra. Adam olma yolunda bir adım daha attım. Ama okuyanları gördüm sonra her okuyanın adam olamadığını fark ettim. Adamlıktan önce insan olmayı atladı birçoğu. Oysa ben adıma leke gelmesin diye elimden geleni yaptım. Yani hala papatyalarım bembeyazdır benim. Kirlenmedi hala. Karaya bulaşmadan, Beyazı kirletmeden yaşamaya devam…

Herkesin bir rengi vardır unutmayın. Renginiz her ne olursa olsun ama yüzünüzün yönü her nefes güneşe dönük olsun kalemdaşlarım. 

Yazımı sevdiğim bir sözle bitirmek istiyorum. “ Ne renk seviyorsan sevin ama siz içinizdeki renk’ e güvenin. Unutmayın ki Ebemkuşağı bile yedi renk…

Her Nefes Mutlu, Her Yaş Umutlu Ama Dem Şiirle Kalın…      
                                                                                                                                                         Saygılarımla

Emre Vehbi ALKAN
Şiirbaz
11. EYLÜL. 2020