yaş kırk yedi oldu dediler
ben hala üç yaşında
elinde
kırmızı balonlu çocuk
hayallerim eteğimin ucunda
yamalanmış beyaz bir dantel
ben o dantellere tutunmuş
kır papatyası
açarım ,neşeli sümbül
kırılırım ,dal budak
dökülürüm ,yaprak yaprak
taçım tahtım yıkılır da
eteğimde sürünürüm
kıyılarımda bir limana
sığındım yaş’ı sileyim diye
oturduk bir sandala
anamla
ağrımı sızımı duyanla
öyle göz göze geldik
gözler konuştu
yaş’lar el ele yürüdü
keşke dedik ah keşke
keşkeler sıralandı
denizde kum bizde keşke
eşeğin taşı ısırmasıydı
bu keşkeler
ne eşeğe faydası vardı
ne taşa
ağızda olur olmaz gevelenir
sakız gibi patlardı
sinemde bir ateş daha
kül olurdu
sandal rüzgarın çığlıklarını
emer sallantısına ivme kazandırırdı
öyle ne kadar sallandık
anılarla keşkeler arasında
kaç çocuk salıncaktan
atladı
kaç çocuk bir hayalin
peşinde balon oldu
bilmem
yaş’ları ardım sıra bırakıp
belki veda da
belki edada
yeni yaş’ı
yaş’lı yaş’lı adımlara
bıraktım
biraz eşeğin keşkeleri
biraz taş’ın neyseleri
biraz ağız
biraz çakıltaşı
ardım sıra döke döke
izlerim keşkeleri…
Sibel Karagöz
