askıya alınmış zamanın

atıl koltuklarıydık

tozlar uçuşuyor

örümcekler koloni kuruyor

ayakların yürümediği

ellerin oynamadığı

dillerin konuşmadığı

bir zaman örtüsüne

kenar dantelleri gibiydik

hiç düşünmeden

fikirler uçuşmadan

bir fikir diğerini

ceninden düşürmeden

kahve fincanları kulpsuz

havada raks ediyor

telvesi çorak

kum gibi

dudaksız hayaletler

zamanın eteğine tutunmuş

açık pencerenin pervazında

rüzgarın elinden tutmuş

bir ağıra eşlik ediyor

duvarlar delik deşik

murçları ağızlarında ki

dişler gibi dökülmüş

solgun gride çerçeveler

ateşli bebeler gibi sallanmış

umarsızca düşmeyi beklemiş

zaman bile

tedavülden

kalkmış para gibi

zamanın perdesinde asmış

kendini

zamanın bile vakti kayıp

durup dinlemiyor

nesin,nicesin demiyor

benim güve yenikli

küf kokulu

atıl koltuklarım

şimdi dilini küfüre

dolamasında

ne yapsın

hay ben bu zamanın …!!!

Sibel Karagöz