Ciğerlerimde son kez volta atarken oksijen
Ellerim ayaklarım birbirine dolaşırken
Sokak lambasının cılız ışığında kalem alırken bu şiiri
Bir aydınlık kaplıyor
Anlamıyorum
Harfler sanki mücevher
Ben miyim bu elmas kılıçların sahibi
Bilmiyorum
Kalemim sadece kağıtla vals ediyor
Vesselam
Hayatın damarlarında dolaşan bir pıhtı gibi, ya da nefes çekerken en az havanın gittiği ciğerdeki son akciğer hücresi veya kalp atış hızının en üst seviyesine kadar dayanacak kadar çılgın bir yüreğe sahibim ama bir tek ben değilim. İnsanlık için insan olmak isteyenlere tek sözüm; ölmek kadar uzun yaşamayacaksınız.