teraslarda bıraktım
ihtiyar mecalsiz ruhumu
bir kapıyı
utangaç ellerimde
araladım
teraslarca pencere
umudumu büyüte büyüte
merceklerce ayan beyan
kör gözüme sokuşturdu
uyku gibi düş gibi
boncuk boncuk
utangaç ellerimde can buldu
ben her birini üleştire üleştire
sol’uma yoluma
som bir nefer gibi
serptim
her gün
umudumu büyüte büyüte
güz’ümü bahara
yüreğimi s’apansız harflere
teslim ediyorum
içimin serçeleri
kanatta
gülüş
yanakta
Sibel Karagöz
