mevsimi gelmeden açar mı ?

çiçekler,

başak buğdaya boyun eğer mi ?

yada

yağmur tüm kasvetiyle düşer mi ?

toprak kar yağmadan nadasa yatar mı ?

börtü ,böcek ,doga,insanlar

hep bir dünü tekrar ediş

günü yaşar gibi

hep aynı harflerin kölesidir

sırtında taşır ,yükünden yüksünmeyen

hamallar gibi,

elleri çapa ,kürek kürek toprağı eşeler

altındır nimeti ambarıysa zengin

sofrasında çanak çömlek

çiçek çiçek açar

tütündür ağızlarda iç çekişlerle

bir yol rüzgar tellendirir

bir yol emekçi

kahvedir velinimeti

tadım tuzum

kalmadı der gibi

hep

aynı gevezelik

aynı harflerin yakılışı

aynı cümlelerin havalanışı

alışkanlıktır

günü geceye,geceyi güne

toprağı suya ,ekini hasata

baharı yaza, yazı kışa

kavuşturmak,

gevezeydi çiçekler

açıp kapanıp düşerdi

gülen ağızlar gibi

alışkanlıktır konuşmak

denilmiş ,denen

anlam ihtiva etmeyen

ses kirliliği

susmak susabilmek

devrim di

harflerin geveze geveze

asılışlarını gördüğümden beri

ben de sustum

her şeye herkese

“sustum “

Sibel Karagöz