ne zaman

bir liman yüzü gördük ki

sığ sularda bata çıka

savruluyor kayığım

ne kürek yandı

ne yürek alev aldı

limansızım

demir miydi

yürekte ki

hep dişe dokunur sözlerim

hep bir kahırdır ağ’larım

çeker çeker de

bir nimete dokunmaz elim

hep boş teneke

kendi çalar kendi oynar

kaşığım kırıktı ulaşmaz ağza

kayıntı avuca gelmez

ne limanım var demirleyecek

ne rotam var sürülecek

görüp göreceğimiz

hep

bir dip , denizin dibi

göğün sahibi

bir yeraltı karanlığı labirent

hangi kapıya el versem

demirin tuncu

bir derinlik suyun yüzünde

ayaksızlar dolanır

bir tencere dibi yalasa kedi doymaz

bir ekmek kırıntısı serçe gagalasa kanat oynamaz

bir yemiş çürüğü

ne dişe değer ne mideye

hem limansız

hem imansızdı

demirdi yüreğimiz

anlayamadık

Sibel Karagöz