kimsenin kimsesi

yada

adaların odalara yüz çevirip

yarım adalara doluşan odalarca

adamlar kasvetli

kadınlar umutlu

çocuklar şen

yersiz yurtsuz bir çoğulluk

ve tüm dünyanın sanalı

ortak bir yalanın zirvesinde

olmak için

peşinden koşuşmaları

kağıda pay biçilmiş

sınırlar değişir

kağıdın resmide değişir

koşuşturma ortak dilleri

maratonun finişi

mutluluğun fişi

oysa kimse mutlu değil

amaçsız bir koşuşturma

yalan bir mutluluk

hikaye

ben daha çok diye

başlar

sanılarla yol alır

düşer,kalkar

istiflenen bir tomar yalnızlığı

nurtopu gibi

nasır tutmuş avuçlarında

doğurur

hikaye

ben ben diye diye

yalnızlığının ceplerinden

bozuk bozuk dökülür

mutluluk mu ?

o kimseyle tanışmadı daha

belki bir gün

sevmek

cepsiz olursa

kim bilir…

Sibel Karagöz