kelamlar biter

günler biter

ömür biter

de

ölüm akla gelmez

kimse burnunun ucunda

açan

kara gülden ölümü

koklamaz

koluna girmiş de

selası okunmaz

açık seçik

başlı başına

ölümdür de

meftası

tabutu

toprağı

yoktur

yüreğin penceresini

açıpta

kimse

ruhuna bakmaz

sanırlar ki

her ölüm bedenli

oysa

bedensizdi

ölümlerim

ruh gibi

umut gibi

çürümüş

yongasız

dalsız budaksız

kara bir çalı

çöreklenmiş

öyle

taslı taraklı

tüm odacıkları

istila edercesine

bedensiz di

boyutu,ismi,cismi

yoktu

üstelik

kimse bilmez

içimde

kaç ölüyle

yaşar yaşamaz

günü

solukladığımı

ömrü

yaprak yaprak

döktüğümü

daha

kaç kere

ölünür ki

kimse bilmez

bilmedi

bilmeyecekte

Sibel Karagöz