bazen

tanıdık duygular

İç güdüler

çekmecelerce

dökülür eteğine

ortalık buz kesigi

hangi baharın

goncasına

dokunsam

ellerimde soluyor

karadan bir soluk

yürüyor

gözlerim fer fecir

üşüyorum

yapraklarımı

sele vermiş

bir orman gibi

iç güdüler

akıl yola çıkmadan

yolu bitirir

açık seçik

konuşur da

kulağım sağır

bilinmezliğin

soğuk yüzü

üşütür

iç sesim

kalın paltolar giyer

inceden duyarım

paltolarımın soğuk

harflerini

yürekten akla

akıldan yüreğe

trafik çok yalındır

bir ayaz çıkar

bir fırtına

ortalık karışır

göz gözü görmez

sis bulutu

bağrış çağrış

dağılır

gerçekler

yalanlardan

ayrılarak

yalım yalım

ışıldar

işte

o vakit

iç güdüler

aklı karşılar

“son “

der gibi

Sibel Karagöz