mavi bir dalgada

cüssesiz yalnızlığımı

batırdım

ay’la beraber

günün ilk ışıkları

yürüdü tenimde

sarı,turunç,mavi,turkuaz

ılık bir nefes

soludu burnum

hokkabazca

sardunyalar

yağ tenekelerinden

fırladı

akasyalar

ak’ıyla

umudu muştuladılar

serçeler fil’armoni

orkestrasıyla

içimin ormanlarını

yeşile boyadılar

ben kara bir geceyi daha

rengarenk bir sabaha

teslim ederken

uykulara

yürüdüm

acıları

sere sere

bir düş

bir uyku

duraklar arası

iç içe geçmiş

uykunun arasında

uyur uyanık

dolaşımlar

çokça kördüğüm

olduğum

büyüdükçe

küçüldüğüm

evrenin

asi tokatlarıydı

yalnızlığımın

hırçın dalgaları

bugün

alaşağı ettiler

beni

sere serpe

kum gibi

Sibel Karagöz