“Hoşça kal “demesini bilmeli insan.
Zor olsa da çekip gitmeyi,
Susmayı edep bilip,
Boğazına kadar sıralansa da kelimeleri ,
Nefessiz kalsa da ,
Ölür gibi olsa da ,
Her kelama sırt çevirip gidebilmeli …
“Gitme!” demesini umut etmeli birinin mesela,
Ardında bıraktığının “Git! “diyeceğini bilse de…
Akabilmeli gözyaşları, yürek sahibinin tebessümü için.
Vazgeçebilmeli kendinden,
Vazgeçemediğinin mutluluğu için.
Sözün kısası azizim;
Sevmelisin!
Her an gidecekmiş gibi ama hiç gitmeyerek.
Sevmelisin, kıymet bilerek.
Sevmelisin, bazen susarak bazen giderek.
Tek bir tebessüme koca bir ömrü sığdırarak sevmelisin.
Neden mi sevmelisin?
Yüzüne vuran güneşin içini ısıtmasının bir sebebi olmalı çünkü.
Tenindeki çocuksu mutluluk kokusunun ,
Sesindeki şiirsi tavrın ,
Kalbindeki yangının ,
Gözlerindeki isyanın bir sebebi olmalı …
İşte bu sebepten azizim,
Sevmelisin!
Sevebilmeyi sevmelisin.