DOSTLUK

Dostluk…
Dostluk denilince herkes kendince anlatır;
Kimi sırdaş, kimisi cândan, kimisi aile der.
Oysa dostluk bunların toplamıdır.
İnsan dostunu bırakmaz. En azından yarım bırakmaz.
Bir kalemle yazılan, bir silgiyle silinen basit anlaşma değildir. Olamaz da.
Terketmekten terkedilmekten uzaktır. Mesafeler dostları yaralamaz, eksiltmez.
Dost asla hançerlemez. Ona güvenirsin kendinden öte.
Dost vurursa kalkamazsın. Dersin ki ; “O vurmasın kim vurursa vursun.”
Öyle olmadığını görünce kendinden kaçarsın. Eğer kaçmazsan hep onu görürsün kendinde.
Çünkü kardeşten yakındır sana.
Ağladığını görür o da ağlar. Gülmeni görür o da güler.
Ağlarsan gelir yaşlarını siler. Bazen belli etmeden sarar yaralarını. Bazen görmeden siler gözlerini.
Hiç unutmaz, düştüğünde hemen arkanda belirir. Gelmezse yine yanındadır. Aynı havayı solursunuz.
Kaybetmezsin onu ve ya kaybedilmediğin tek yerdir.
Yağmura tutulsan, yağmuru alır üzerinden.
Korktuğunda korkmaz, tüm yüreğiyle ordadır.
Dostluk ahhh!
En büyük en güzel sigortadır.
Hemen kazanılmaz, hemen de kaybedilişi olmaz.

Karanlık sokaklar kalbinde buz gibi soğukken ben belki de bir karanlık sokakta üşüyorumdur.
Kalp sıcaktır eritir buzları. Güneş ısıtır soğuğu.
Ama geriye çok yaş bırakır erirken.
İşte dostluk;
O yaşları kurutan tatlı rüzgardır…
Fatmanur Nartekin
PF✓