Bir dolunay ile kalkıyor kaşlarım
Kesik bulutlara yağmur bıraktım.
Sesini özlediğim her akşam
Balkonda hüzün yaktım.
Duaya âmin, diyor bütün sessizlik,
Gözlerime sinmiş resmin
Duruşunu çok saydım kalbimde
Bir vakit sonra uyandı kirpiklerim
Bir şehir ötede gördüm resmini
Kaşlarımın üstündeki dolunayda resmin…
Veyahut bitişinde eksik yazılmış künyen
Kirpiklerime göz atsaydı diyorum,
Gözlerime bakardın, varsayıyorum.
Anlamazdın ağladığımı,
Küserdin kesik bulutlara
Islak diye saçlarım, koklardın belki…
Gece fazla sessiz olunca
Rüzgâra kulak verdim.
Üşümüş olmalısın,
Sen soğuk bakardın çünkü.
Ahh, diyorum yine
Buz gibi balkon demirleri,
Karanlık kocaman olurken, gülüşün
Olsaydı sokağın diğer yakasında
İşte o zaman değerdi
Ay ışığında ıslanmaya…
Kesik bulutlar yarım bıraktı bu gece
Gözlerinden ıslandı yüzlerim,
Belki sen görürsün, diye
Çıkardım sokağa…
Sessizliği özlüyor, kalabalıklar…
Oysa nasıl yoruldum,
Sensiz ıslanmaktan,
Nasıl yoruldum bir bilsen!
Sessizce yüreğime su vermekten,
Dolunay ile kalkarken kaşlarım,
Su vermiştim kesik bulutlara
Bir şehir ötede üşüyorsun, diye
Susuyorum, sessizlikte boğularak…
HASAN AKBAL
* Bu şiirim Aşkım (e) Hali 43. Sayıda yayınlanmıştır.