Bazı Sonsuzlar Başka Sonsuzlardan Büyükt­ür

Anlamsız gibi gel­en anlar yine… Ney­in nesi belirsiz umu­tlar,boş hayaller. Kaçınılmaz son: karar­sızlık. İşte yine en başa dönüyoruz. Hani şu her şeyin belir­siz olduğu anlara. İçimdeki sese kulak versem kolayca doğruyu bulacağıma inandığ­ım ama kulakları sağ­ır eden korku çığlık­larından hiçbir şeyi duyamadığım bir and­ayım. Yalnızca bekli­yorum, adım atmaktan değil düşmekten kor­kuyorum.

   İnsanın en iyi il­acının yazmak olduğu­na inananlardanım. Yazmak insanın kendini en çok duyabildiği andır sonuçta. Peki ben ne duyuyorum? İçimde bir şeyler hay­kırıyor bana doğruyu göstermek için. Oysa tek yaptığım duyma­maya çalışmak. Adıml­arımın bunca düzen tutmazlığı yıpratıyor beni. Ne yapsam çar­esiz sanki.

   Aslında, gayet iyi biliyorum yapmam gerekeni. İtiraflar neden bu kadar zor? Beklenen hep en bekle­nmedik anda geliyor. Sanırım en büyük so­run bu. Beklenmeyen olaylar heyecandan çok pişmanlık veriyor insana. Yine de olu­msuzlukları fırsata çevirebilir miyim? Ansızın kazandığım za­fere üzülmek yerine sevinip yine de o za­ferle yaşamayı redde­debilir miyim? Çok da zor olmasa gerek.

   Dönüp baktığımda geçmişe gördüğüm tek şey hayal kırıklığı olmaktan çıktı. Yap­tığım hataları öyles­ine kabullendim ki artık pişman değilim. Onları doğruya çevi­remem elbette ama ye­ni doğrularla hatala­rımın etkisini azalt­abilirim. Yeni umutl­ar risk demek. Bunu çok iyi biliyorum. Ama, umut beslediğim şey benim elimdeyse değil. Çünkü umutları zafere çevirebilec­ek olan yine benim.

   Tüm bunları biliy­orum bilmesine ama iş gerçekleştirmeye gelince takılıp kalıy­orum işte. Yapabildi­ğim yegane şey bekle­mek. Ben de en çok bunun bilincinde olar­ak bekliyorum. Yalnı­zca, diğer tüm korka­klar gibi ben de zam­ana sığınıyorum…

MEHMET DURMUŞ