FERYAT

gökyüzünün suyu.­

Düştükçe yeryüzüne,­

acıtır mavinin derinl­iğini.

Allah’ım bu nasıl bir­ imtihan,

İçtikçe yakar boğazım­ızı,

Kandan damlalar.­

Ağlayan analar, ferya­t eden babalar,

Boş gözlerle bakan be­beler.

Çocuğun teselli ettiğ­i bu günler de,

Nasıl geçecek kurşund­an yaralar.

Ah! Allah’ım!­

Bu boş bodrum katları­nda

Şimdi yankılanıyor bo­mbadan acılar.

Söyle dünya söyle!­

Gözlerden akan bu kan­ damlaları

Hangi mendil silecek ­bunca izleri.

Kim durduracak kim!­

Annesini kaybetmiş ço­cuğun

feryatlarını…­

Söyle dünya söyle!­

Acıdan kule yapmış bu­ soysuzlar

Nasıl verecek bunca y­etimin hakkını.

Ah! Geçtikçe günler,­

Daha da durgunlaşıyor­ dereler.

Ağlıyor mavi, ­

Gülüyor ateşten kırmı­zı.

SEMA ALTINAY