DİYEMEDİM “ÖZLEDİM”

yine bir gece

yine özlem’in kapısı açıldı

gök Işıl Işıl lambaları elinde

odama doldu

öyle elsiz ayaksız

yalnızlığımla beni

baştan aşağı süzdü

öyle daldım ki

göz göze değmiyor

söz söze ilişmiyor

kimse konuşmadı

kimse duymadı da

söylenmemiş sözler

odada cereyan

soğuk bir y’el esiyor

birbirlerine çarpıp çarpıp

harflerine bölünüyor

o kadar harf kalabalığı içinde

oturduğum sandalye

küçüldü küçüldü

masam

büyüdü büyüdü

ben yalnızlığımın gölgesinde

pıstım zerre-i misket

kursağımda yumru

özledim diyemedim

desem de duymazdı

dili lal

dudağı çatlak

kulağı sağır

kime bu özlem

Sibel Karagöz